တေန႔တေန႔ ကြ်န္မတို႔ေတြ႔ေနရတဲ့ ဒုကၡေတြက လည္းအမ်ားသားေလ၊၊
ကြ်န္မအဲလိုသာ ၊အရာရာကို၊ဒုကၡလို႔ သိသိေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့၊ကြ်န္မတရားရေနပီလို႔ ပဲေျပာရမလား၊၊
ဟာဟ၊၊
ကြ်န္မရဲ့ တစ္ေန႔တာ ဒုကၡ ေလးကို မွ်ေ၀ခ်င္လို့ပါ၊၊မနက္မိုးလင္းလို႔ အိပ္ယာက နိဳးကထဲဲက စားဖို႔အတြက္ခ်က္ရတယ္၊၊ ရံုးခ်ိန္အမီ ေစ်းေျပးရတယ္၊၊ေစ်းေရာက္ေတာ့လဲ ပါလာတဲ႔ တစ္ေနတာေငြနွင့္ ေစ်းနွဳန္းေတြက တက္ေတာ့ ေလွ်ာ႔၀ယ္ရတယ္၊၊ ေလွ်ာ႔စားရတယ္၊၊ ျကာရင္ေတာ့ လူေသးေသးေလးေတြ ျဖစ္ကုန္ေတာ့မွာပဲလို့ ကြ်န္မစဥ္းစားမိေသးတယ္၊၊ သူမ်ားနို္င္ငံက လူေတြဘာလို႔ ထြားျကိဳင္းေနျကပါလိမ္႔၊၊ အသားစားမ်ားလို့လား၊၊ ???၊၊ ဒီမွာေတာ့ အသားေစ်းကလည္းျကီး၊ ငါးေစ်းကလည္းျကီး၊၊ ပုဇြန္ ေတာင္ နိူင္ငံျခားပို့ျပီး က်န္တဲ့ အေကာင္အေသးေလးေတြပဲ စားရပါတယ္၊၊ ဒါေတာင္ေစ်းက အရမ္းျကီးပါတယ္၊၊ ဒါေတြေျပာမေနေတာ႔ပါဖူး၊၊
ကြ်န္မ ဒီေန႔ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ဘတ္စကားစီးရတဲ့ ဒုကၡပါ၊၊
ကြ်န္မ မနက္မနက္ဆို ဘတ္စကားမွတ္တိုင္ကို ၈နာရီေလာက္အေရာက္သြားရတယ္၊။ ရံုးနွင့္ အိမ္က အမွန္တကယ္ေမာင္းမယ္ဆိုရင္ ကားသာမေစာင္႔ရရင္ (၁၅)မိနစ္နွင့္ ေရာက္တဲ႔ခရီးပါ၊။ ဘတ္စကားကို မွတ္တိုင္မွာ ေစာင့္ရတဲ့အခ်ိန္ရယ္၊တခါတေလ လူမပါလို့ဆိုျပီး မွတ္တိုင္တစ္ခုစီမွာ အျကာျကီးလူမလာမခ်င္းေစာင့္တဲ့အခ်ိန္ေတြကို တြက္ျပီးသြားရတာပါ၊။ အမွန္ေတာ့ ရံုးက (၉)နာရီ အေရာက္သြားရင္ရပါတယ္၊၊ မွတ္တိုင္ေရာက္ေတာ့ ကိုယ္စီးမဲ႔ကားက နာရီ၀က္မွ တစ္စီးလာတတ္တာမို႔လို႔ ေစာင့္ရျပန္တယ္၊၊ ကားရျပန္ေတာ့ လူေတြက မ်ားလြန္းလို့ အသက္ရွဳက်ပ္ေနေအာင္ပဲ စီးရပါတယ္၊၊ ေတာ္ရံု က်န္းမာေရးမေကာင္းတဲ့လူဆို ဘတ္စကား စီးလို႔မရနိုင္ပါဖူး၊၊ဒီျကားထဲ ခါးပိုက္နွိဳက္ ရန္ကလည္းေျကာက္ရပါေသးတယ္၊။ လူေတြလည္း ကုန္ေစ်းနွဳန္းက ျကီး ၀င္ေငြ၊ထြက္ေငြေတြ မမွ်လို့ အက်င့္စာရိတၱေတြလည္း မထိမ္းနိုင္ျကေတာ့ပါဖူး၊၊ မနက္ကလည္း ဘတ္စကားေပၚမွာ အမျကီးတစ္ေယာက္ အသက္ရွဴက်ပ္ျပီး ေမ့လဲသြားလို႔ ဘတ္စကားကို မဟာျမိဳင္ေဆးခန္းမွာ ရပ္ျပီးပို႔ခဲ့ရပါေသးတယ္၊၊ ရံုးခ်ိန္မမိလို့ တကၠစီ ငွားစီးမယ္ဆိုျပန္ရင္လည္း ဓါတ္ဆီေစ်းေတြက ျကီးေတာ့ တကၠစီခေတြလည္း ျကီးလို့ ေတာ္ရံု သူေဠးေတာင္ ဘတ္စကားစီးေနတာက ေတြ႔ေနရပါတယ္၊။ ကြ်န္မတို့လို့ ၀န္ထမ္းေတြက ပိုဆိုးတာေပါ့၊၊ တစ္ခါတစ္ေလ ျမန္ခ်င္လို့ လူသိပ္မပါတဲ႔ ျကားကားစီးရင္ ကားခက (၂)ဆ ပိုေပးရပါတယ္၊၊ မွတ္တိုင္ကေန့ ရံုးကို ဆိုက္ကားထပ္စီးရေတာ့ တကၠစီခရဲ့ တ၀က္ေလာက္ေတာ့ ကုန္တာေပါ့၊၊ ဒါေတာင္ ရံုးခ်ိန္မမိလို့ လစာကပါ ထပ္ျဖတ္ျပန္ေတာ့ ပိုဆိုးေရာ၊။ လစာေတြက မတိုး၊ ကုန္ေစ်းနွုန္းေတြက တက္ လူေတြလည္း ေခြ်တာရတာနွင့္ ျကာရင္ လူပံုေရာေပါက္ပါအံုး မလားလို႔ ေတာင္ ကြ်န္မ ခဏခဏ စဥ္းစားမိ ပါေသး တယ္၊၊ ခုေနာက္ပိုင္းမွာ ကြ်န္မတို့နုိင္ငံ ကလူေတြ ဘတ္စကားစီးတဲ႔လူဦးေရပိုမ်ားလာတာကို ေတြ႔ေနရပါတယ္၊၊ ေလာင္စာဆီေတြက ေစ်းျကီးေတာ့ ေတာ္ရံုကိစၥဆို ဘတ္စကားပဲစီးေနျကတယ္ထင္ပါရဲ့၊၊ မွတ္တိုင္မွာ လူေတြကပံု၊ ဘတ္စကားေတြက မလာ၊လာေတာ့လဲ ၀ိုင္းတိုးပီးတက္ရတယ္၊စီးရတယ္၊၊ ျကာရင္ မိန္းကေလးေတြ ထမိန္၀တ္ျပီးတက္ဖို႔ေတာ့ မလြယ္ေတာ့ပါဖူး၊၊ ဒါလဲဲ၊ ဒုကၡတခုပါပဲ၊၊
ဘတ္စကားေတြဘယ္ေရာက္ကုန္ပါလိမ္႔၊၊
စပယ္ယာ တစ္ေယာက္ေျပာျပတာကေတာ့ ခုေနာက္ပိုင္း ဘတ္စကားေတြကို တိုးခ်ဲ့ေပးေပမဲ႔ ၊ ဘတ္စကားအားလံုးဟာ ဆီဆိုင္မွာ တန္းစီေနရေတာ့ ဆီရွိတဲ႔ကားေတြပဲ ကားေမာင္းထြက္လို့ရလို့ ကားအစီးေရနည္းေနတာလို႔ေျပာပါတယ္၊၊ သူတို့လဲ ဆီ(ဓါတ္ေငြ႔) ထုတ္တဲ့ေန႔ဆို တစ္ညလံုးမအိပ္ရပါဖူးတဲ့ ျကာရင္ စပယ္ယာေတြလည္း ေဒါင္းေတာ့မယ္တဲ႔၊၊ ခရီးသည္ေတြ မနက္မနက္ လိုရာခရီးသြားဖို႔ ဒီလိုမ်ိဳးေတြနွင့္ ျကံုပါမ်ားေတာ့ သူတို့လည္း သူ႔မကယ္နိုင္၊ကိုယ္မကယ္နိုင္ျဖစ္ေနျကပါေရာ႔လား၊၊တိုးတက္ေနတဲ့ေခာတ္ျကီးမွာ ကြ်န္မတို႔ကေတာ့ တေန့တေန႔ ဘတ္စကားပဲ တိုးတက္ေန ရပါလားလို့ စဥ္းစားမိလို႔ပါ၊၊
ကဲ ဘာဆက္လုပ္ျကမလဲ၊၊???
ဒုကၡ…..ဒုကၡ…..ဒုကၡ……လို႔ပဲေအာ္ေနရေတာ့မလား၊၊
ဒုကၡကိုသိတိုင္း တရားရနိုင္မယ္ဆိုရင္ ကြ်န္မတို႔ဆီကို လာလည္ျကပါလို႔ တရားရွာ လိုသူမ်ားကို ဖိတ္ေခၚခ်င္စိတ္ေပၚလာမိပါတယ္ရွင္၊၊
No comments:
Post a Comment