မိသားစုတိုင္းမွာ ျပသနာ မဟုတ္တဲ့ ျပသနာေလးေတြ ရွိျကမွာပါ၊၊ ကြ်န္မတို႔ မိသားစုေလး အေျကာင္းကို ဖတ္ျပီးရင္ အေတြးတစံုတရာ ရခဲ့မယ္ဆိုရင္ ကြ်န္မေက်နပ္မွာပါ၊။ ကြ်န္မအေနနွင့္က ဒါေတြက ကြ်န္မဘ၀နွင့္ ရင္းပီး ခံစားလာခဲ့ရတဲ့ အသိေလးေတြပါ၊၊
ငယ္ငယ္ကေတာ့ ေဖေဖကို ပိုခ်စ္တယ္လို႔ ထင္ခဲ့ပါတယ္၊၊ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ ေဖေဖက သိပ္မရိုက္ခဲ့လို႔ပါပဲ၊၊
ကြ်န္မဘ၀မွာ ေဖေဖရိုက္ဖူးတာ နွစ္ခါပဲရွိပါတယ္၊၊ သတိရတိုင္းေဖေဖ့ကို ျပန္ေျပာမိတာ ေဖေဖစိတ္မေကာင္း ျဖစ္ျပီး မ်က္ရည္လည္တာကို ကြ်န္မေတြ႔ခဲ့ဖူးပါတယ္၊၊ ငယ္ငယ္ကေတာ့ ေဖေဖ အဲလိုခံစားရတာေတြရင္ ကြ်န္မေက်နပ္ခဲ့ပါတယ္၊။ ေဖေဖတေယာက္ေတာ့ သူ႔အခ်စ္ဆံုးသမီးကို ရိုက္ခဲ့မိတာ ေနာင္တရေနပီလို႔ေပါ့၊၊ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကြ်န္မကေလ မိဘနွင့္သားသမီးျကားမွာ ရိုက္ျပီးဆံုးမတာကို အရမ္းမုန္းခဲ့မိလို႔ပါ၊၊
ပထမဆံုးအျကိမ္ ေဖေဖရိုက္တာကေတာ့ က်ဴရွင္ဆရာမေျကာင့္ပါ၊။ ဆရာမက အရမ္းအရိုက္ျကမ္းပါတယ္၊၊ စာမရရင္ ကိုယ္တံုးလံုးခြ်တ္ပီး ရိုက္တတ္ပါတယ္၊၊ ကြ်န္မက အဲဒီဆရာမကို လမ္းမွာေတြ႔ရင္ ထြက္ေျပး တတ္ပါတယ္၊၊ နွဳတ္မဆက္ရဲလို႔ပါ၊၊ အဲဒီေန့က ေဖေဖရံုးသြားဖို႔ နီးေနတဲ့အခ်ိန္ ကြ်န္မက က်ဴရွင္မွာ ေက်ာင္းစာအုပ္က်န္ခဲ့လို႔ ေဖေဖ့ကို လိုက္ပို႔ခိုင္းပါတယ္၊၊ ေဖေဖက က်ဴရွင္အျပင္ကေန ေစာင္႔ေပးပါတယ္၊၊ ကြ်န္မလဲ ေျကာက္ေျကာက္နွင့္ ဆရာမ၊ စာအုပ္က်န္ခဲ့လို႔ပါဆိုေတာ့ ၊ေန႔လည္စာခ်က္ရင္း အလုပ္ရွဳပ္ေနတဲ့ ဆရာမက မိဘေတြကအသံုးမက်ဖူး၊၊ ကိုယ္သားသမီးကိုဂရုမစိုက္ဖူး၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ဆရာမပဲလို့ေျပာျပီး ရွာေပးပါတယ္၊။ အဲဒီစကားကိုျကားသြားတဲ့ ေဖေဖက ကြ်န္မေျကာင႔္ သူအရွက္ကြဲရတယ္ဆိုျပီး ရံုးကို မသြားေတာ့ပဲ ေပတံ(၃)ေခ်ာင္းက်ိဳးသြားတဲ့အထိ ရိုက္ပါတယ္၊။ျပီးေတာ့ ေဒါသမေျပေသးလို႔ တျမက္စည္းနွင့္ ဆက္ပီး ရိုက္ပါတယ္၊၊ သူေဒါသေျပမွပဲ ရံုးသြားပါတယ္၊၊ ညေနရံုးကျပန္လာမွ ေဖေဖက မုန္႔ဖိုး(၇၅)ျပားေပးပီး ျပန္ေခ်ာ႔ပါတယ္၊၊ အဲဒီအခ်ိန္ကကြ်န္မရတဲ့မုန့္ဖိုးက(၂၅)ျပားပါ၊။ ေဖေဖလဲ ေဒါသေျပေတာ့ စိတ္မေကာင္းေတာ့ ျပန္ေခ်ာ့တာေပါ့၊၊ဒါေပမဲ့ ဒီအျဖစ္အပ်က္ဟာ ကြ်န္မဘ၀ရဲ့ ဒဏ္ရာတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့တာ ဘယ္သူမွ မသိခဲ့ပါဖူး၊၊
ျပန္စဥ္းစားျကည့္ေတာ့ ကြ်န္မ သတိေမ့ပီး စာအုပ္က်န္ခဲ့တာ၊ အေျကာက္လြန္ပီး မသြားရဲတာက ပထမ ျပသနာပါ၊၊ ေဖေဖကလည္းရံုးကို အခ်ိန္မီသြားဖို့အခ်ိန္မွာ ကြ်န္မကေဖေဖကို ဂ်ီက်မိတာကိုး၊ ဆရာမေတြက လည္း မနက္ဖက္ ထမင္းခ်က္ေနတဲ့အခ်ိန္၊ အလုပ္ရွဳပ္ဆံုးအခ်ိန္မွာ ကြ်န္မကေရာက္သြားေတာ့ သူတို႔္လည္း စိတ္တိုပီး ကြ်န္မေဖေဖ ပါလာတာကို မသိပဲ ေျပာမိတာေနမွာပါ၊၊ အဓိက တရားခံကေတာ့ သတိ ပါပဲ၊၊
တကယ္ေတာ႔ ကြ်န္မဟာ ေဖေဖရိုက္တာေတြ အေသးစိတ္မွတ္မိေနေပမဲ့ ေမေမရိုက္တာေတြကိုေတာ့ မမွတ္မိပါဖူး၊၊ မ်ားလြန္းလို႔ပါ၊၊
ကြ်န္မဟာ အိမ္မွာအျကီးဆံုးျဖစ္ျပီး၊ ေခါင္းအမာဆံုး ၊ ေမေမ့ရဲ့ အရိုက္ကို အခံရဆံုးလူတေယာက္ပါ၊၊ ကြ်န္မေမေမက ေဒါသ အရမ္းျကီးတတ္ပါတယ္၊၊ ေဒါသထြက္ရင္ ဘာမွရွင္းျပတာကို လက္မခံပဲ ရိုက္တတ္ ပါတယ္၊၊ ကြ်န္မေအာက္က အငယ္ေတြဘာပဲလုပ္လုပ္ တစ္ခုခုမွားခဲ့ျပီဆိုရင္ ကြ်န္မက အျကီးအဆံုး အေနနွင္႔ တာ၀န္မေက်ဖူးဆိုျပီး အရိုက္ခံရတာက မ်ားပါတယ္၊၊ ကြ်န္မကလည္း ကြ်န္မမွန္တယ္လို႔ ထင္ရင္ ကြ်န္မေျပာခ်င္တဲ့၊ ရွင္းျပခ်င္တဲ့ စကားေတြ ကို ေျပာလို႔မျပီးမခ်င္း ၊ ေမေမ႔ အရိုက္ကို ခံျပီးေျပာခဲ့ပါတယ္၊၊ ေမေမက ကြ်န္မရဲ့ ေခါင္းမာမွဳေတြကိုခြ်တ္မယ္ဆိုပီးရိုက္လိုက္တာေမေမေမာသြားျပီး လက္ေလ်ာ့သြားပါတယ္၊၊ အဲလိုအခ်ိန္တိုင္းမွာ ေဖေဖဟာ ကြ်န္မနွင့္ေမေမျကားမွာ အျမဲရပ္တည္ေပးခဲ့ပါတယ္၊၊ ေမေမရိုက္တိုင္း ကြ်န္မ ထြက္မေျပးရင္ေတာင္ ေဖေဖက ေရွ့ကေန အရိုက္ခံေပးခဲ့ပါတယ္၊၊ ကြ်န္မက ရိုက္ရင္ငိုေလ့ငိုထ မရွိပါဖူး၊၊ အဘြားကပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၊ ေဖေဖကပဲ ျဖစ္ျဖစ္ လာျပီး သမီး ဘယ္နားနာသြားလဲ ေမးမွ ငိုတတ္တာပါ၊၊ တကယ္လို႔မွား မေမးခဲ့ရင္ ကြ်န္မဘယ္ေလာက္ျကာျကာ မ်က္ရည္က်ေလ့မရွိပါဖူး၊။ ကြ်န္မကိုေမေမရိုက္ျပီး တိုင္း ကြ်န္မဟာ သူမ်ားရွာမေတြတဲ့ေခ်ာင္ေလးတစ္ခုကို ရွာျပီးပုန္းေနတတ္ပါတယ္၊၊ ကြ်န္မကို လိုက္ရွာမေတြ႔တာကို ျကည့္ျပီး ကြ်န္မေပ်ာ္ေနတတ္ပါတယ္၊၊ အဲလိုနဲ႔ ကြ်န္မ အိပ္ေပ်ာ္သြားျပီး ေဖေဖလာခ်ီတဲ့ အခ်ိန္ထိ ကြ်န္မေစာင့္ေနေလရွိပါတယ္၊၊ တကယ္ေတာ့ ေဖေဖက ကြ်န္မစိတ္ကို နားလည္စြာနွင့္ ကြ်န္မကို ဒီလိုအခ်ိန္ေခ်ာ့လိုမရဖူးဆိုတာ သိျပီး ကြ်န္မ အိပ္မွ လာေခၚတာ ကြ်န္မခုမွပဲ နားလည္ေတာ့တယ္၊၊ ေျသာ္ ကြ်န္မေတာ္ေတာ္ဆိုးခဲ့ပါလားလို့့ေလ၊၊ ကြ်န္မငယ္ငယ္ကအေျကာင္းေတြ ျပန္စဥ္းစားျပီးေတာ့ ေမေမကို အျပစ္တင္တာေတာ့ မဟုတ္ေပမဲ့ မိဘနွင့္ သားသမီးျကားမွာ နားလည္မွဳ ဆိုတာ အရမ္းအေရးျကီးတာကို နားလည္လိုက္ရပါတယ္၊၊ တကယ္လို႔မ်ား ေမေမသာကြ်န္မရွင္းျပတာကိုနားေထာင္ေပးရင္၊ ကြ်န္မလို ေခါင္းမာတတ္တဲ့ လူတေယာက္ရဲ့စရိုက္ကို ေဖေဖလို နားလည္ေပးျပီး ဆက္ဆံေပးခဲ့ရင္ ကြ်န္မ ရဲ့ငယ္ဘ၀ မွာ စိတ္ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြ မရွိေတာ့ဖူးလို့ ကြ်န္မယူဆမိပါတယ္၊၊ ကြ်န္မဖက္ကလည္း ေမေမကို နားလည္ေပးမွဳ တစ္ခု လည္းလိုမွာပါ၊၊ ကြ်န္မေဖေဖက အစိုးရ၀န္ထမ္းအရာရွိတစ္ဦးျဖစ္ေပမဲ့ ေဖေဖ လစာမေလာက္လို႔ ေမေမကေနတိုင္းေစ်းေရာင္းပီး တဖက္တလမ္းကေန အိမ္စာရိတ္ကို ရွာေပးရတာပါ၊၊ ကြ်န္မကေတာ့ ကေလးပီပီ ေမေမ မိသားစု အတြက္ ဘယ္ေလာက္ထိ ပင္းပန္းမယ္ဆိုတာကို တခါမွ မစဥ္းစားေပးခဲ့ပါဖူး၊၊ ေမေမအရမ္းေမာျပီး၊အရမ္းပင္ပန္းေနခဲ႔တဲ့အခ်ိန္မွာ၊ကြ်န္မကျပန္ေျပာမိေတာ့၊ေမေမစိတ္ကို နားမလည္ ေပးခဲ့တာကို ခုအခ်ိန္မွာ ျပန္စဥ္းစားျပီး အရမ္းေနာင္တ ရမိပါတယ္၊၊
ေမေမကြ်န္မကို အျကီးအက်ယ္ရိုက္ခဲ့တာ ကြ်န္မ (၅)တန္းတုန္းကပါ၊၊ ကြ်န္မတို႔မိသားစုမွ ကြ်န္မတို႔ ေမာင္နွစ္မ ေလးေယာက္ရယ္၊ အဘြားရယ္၊ ေဖေဖ ၊ေမေမ အားလံုး (၇)ေယာက္ပါ၊၊ ကြ်န္မတို့အိမ္က ေလယဥ္ကြင္းနွင့္နီးပါတယ္၊၊ေလဆိပ္အလြန္မွာေတာေတြရွိပါတယ္၊၊အဲဒီေတာထဲမွာ ရြာေလးတစ္ရြာရွိပါတယ္၊၊ အိမ္တအိမ္နွင့္တစ္အိမ္မျမင္ရပါဖူး၊၊ ျခံဳေတြနွင့္ အံု႔ဆိုင္းေနတာပါ၊၊ အဲဒီရြာမွာ ေမေမ့ဆိုင္ေရွ႔မွာပန္းပင္ လာေရာင္းတဲ့ မိသားစုေတြေနပါတယ္၊၊ ကြ်န္မတို့ ေမာင္နွစ္မေတြ တစ္ခါေတာ့ အလည္ေခၚသြားလို့ ေရာက္ဖူးပါတယ္၊၊ ယာထဲမွာ သခြါးသီး၊ မရမ္းပင္၊ ဘဲငန္းေတြ အျခားအသီးအနွံေတြ အမ်ားျကီးလဲရွိပါတယ္၊၊ ကြ်န္မတို့ ေမာင္နွစ္မေတြ အဲဒီေနရာေရာက္ရင္ အရမ္းေပ်ာ္ပါတယ္၊၊ အဲဒီအခ်ိန္က ေမာင္ေလး အငယ္ဆံုးက လမ္းေလွ်ာက္တတ္ခါစပါ၊၊ ရံုးပိတ္ရက္၊ ေစ်းပိတ္ရက္ ျဖစ္ေတာ့ ေမေမက ကေလးထိန္းရင္း ေဆာ့ေနပါလို႔ ေျပာပါတယ္၊၊ သူကေတာ့ အိမ္အလုပ္ေတြလုပ္ေနတာပဲ၊၊ ကြ်န္မတို့ေတြ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေလွ်ာက္ရင္းနဲ့ အိမ္နွင့္ေတာ္ေတာ္ေ၀းလာပါတယ္၊၊ ေလယဥ္ကြင္းနွင့္လဲ နီးလာပါတယ္၊၊ ကြ်န္မညီမအျကီးနွင့္ေမာင္ေလး အျကီးက ေတာထဲကမိသားစုဆီေရာက္ေအာင္ သြားျကစို့လို့ ကြ်န္မကိုေျပာပါတယ္၊၊ ကြ်န္မလည္း ေမေမ ရိုက္မယ္လို့ ေျပာပီးျငင္းပါတယ္၊၊ ဒါေပမဲ့ သူတို့ (၂)ခါမေျပာရပါဖူး၊၊ ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ကလည္း သြားခ်င္ေနေတာ့ သြားျကစို့လို့ေျပာပီး လူမရွိတဲ့ေတာတဲ့ ေရာက္ေအာင္သြားျကပါတယ္၊၊ လမ္းမွာ လူေတာင္မေတြ႔ပါဖူး၊၊ ကြ်န္မတို့ ေမာင္နွစ္မေတြ ေရာက္သြားေတာ့ ဟိုအိမ္ကလူေတြ အံ့ျသသြားျပီး ကြ်န္မတို႔ကို ထမင္းေကြ်းပီး ျပန္လိုက္ပို႔ေပး မယ္လို႔ ေျပာပါတယ္၊၊ သူတို့ေတြ ဘဲငန္းဥေတြေျကာ္ျပီး ထမင္းခူးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေမေမဆိုင္ကယ္နွင့္ ေရာက္လာပါတယ္။ ကြ်န္မတို့ေတြ ေပ်ာက္လို႔ ျမိတ္ျမိဳ ႔ တျမိဳ႔လံုး ေအာ္ပီး ရွာပီးပီလို႔ ေျပာပါတယ္၊၊ ေနာက္မွ စဥ္းစားမိလို့ ဒီကိုေရာက္လာတာလို့ေျပာျပီး ကြ်န္မတို့ ေမာင္နွစ္မေလးေယာက္လံုးကို အိမ္ကို ျပန္ေခၚလာပါတယ္၊၊ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေမေမက ကြ်န္မကိုတိုင္မွာ ျကိဳးတုတ္ပီးရိုက္ပါတယ္၊၊ အိမ္ေဘးနားက အဘြားျကီးတေယာက္ကလဲေျပာပါတယ္၊၊ အျကီးဆံုးအသံုးမက်တာ အျကီးကိုပဲရိုက္တဲ့၊၊ ကြ်န္မ အဲဒီ အဘြားျကီးကိုအရမ္းမုန္းခဲ့ပါတယ္၊၊ေမေမကိုလည္းစိတ္နာပါတယ္၊၊သြားတာ(၄)ေယာက္ကိုကြ်န္မကိုပဲရိုက္လို႔ေလ၊၊၊
ပီးေတာ့ အျကီးဆံုး၊ နင့္မွာ တာ၀န္အရွိဆံုးဆိုတဲ့စကားျကီးကိုလည္း မုန္းမိပါတယ္၊၊ ခုမွသိရတာကေတာ့ အဲဒီေတာထဲမွာ လူေတြသတ္ပီးထားေနျကလို့ ေျပာပါတယ္၊၊ ကြ်န္မတို့ ေမာင္နွစ္မေတြက ကေလးေတြပီပီ ဘာမွ မစဥး္စားမိပဲ သြားခဲ့ျကတာကိုး၊၊ ေမေမလည္း စိတ္ပူလြန္းလို့ ရိုက္မိတာေနမွာပါ၊၊
ဒါေပမဲ့ လူျကီးေတြက အဲဒီအခ်ိန္က ရိုက္ပီး ဆံုးမမွ လိမ္မာမယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆကို လက္ကိုင္ထားျကတာကို ကြ်န္မလက္မခံနိူင္လြန္းလို့ ေမေမရိုက္တိုင္း ထြက္မေျပးပဲ ရပ္ေနခဲ့ပါတယ္၊၊ ကြ်န္မေအာက္က အငယ္ေတြဆို ေမေမရိုက္ရင္ အိမ္ကို ပတ္ေျပးလြန္းလို့ ျကာလာေတာ့ ေမေမလိုက္ရင္းနွင့္ ေမာပီး၊ မလိုက္နိုင္ေတာ့လို့ အရိုက္မခံရတတ္ပါဖူး၊၊ေနာက္ဆံုး ေမေမက သူနွင့္ ကေလးေတြ စိန္ေျပးတမ္း ကစားသလို ျဖစ္ေနတယ္ဆိုပီး မရိုက္တတ္ပါဖူး၊၊ ေခါင္းမာလြန္းတဲ့ ကြ်န္မကေတာ့ ေမေမရိုက္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ရိုက္ပါေမေမ၊၊ ေမေမေမြးထားတာပဲလို့ စကားနာ ထိုးျပီး လက္ပိုက္ရပ္ေနေလ့ရွိပါတယ္၊။ ကဲ ကြ်န္မလို မဆိုးျကနဲ့ေနာ္၊၊ တကယ္လိုမ်ား၊မိဘဆိုတဲ့ေနရာေရာက္လာခဲ့ရင္။ကိုယ္သမီးရဲ့စိတ္ကိုေလ့လာျပီးမွ ထိန္းေျကာင္းေပးနိုင္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ကြ်န္မလို၈်စ္ကန္ကန္နွင့္ေခါင္းမာတတ္တဲ့၊လုပ္ခ်င္ရာလုပ္တတ္တဲ့၊ကေလးတေယာက္္ေလ်ာ႔သြား မယ္ လို့ ယူဆမိပါရဲ့၊၊ ကြ်န္မျကားဖူးတာကေတာ့ သားသမီးဆိုတာ၊ ပန္းပုထုသလိုပဲတဲ့၊၊ မိဘ ပံုသြင္းနုိင္ရင္ သြင္းနိုင္သလိုပဲတဲ့၊ တစ္ေန့ျကရင္ ကြ်န္မဟာမိဘဆိုတဲ႔ေနရာတစ္ခုကို ေ၇ာက္ရင္ေရာ၊၊ ကြ်န္မလုပ္နိုင္ ပါ့မလား၊၊ ကြ်န္မနွင္ ထပ္တူတဲ႔ သမီးမ်ိဳး ကြ်န္မေမြးလာခဲ့ရင္ ကြ်န္မ ဘယ္လိုခံစားရမလဲ၊၊ ကြ်န္မလို့မ်ိဳး မခံစားရေအာင္ ကြ်န္မလုပ္နိုင္ပါ့မလားဆိုတာ စိုးရိမ္မိပါ၇ဲ့၊၊ ဘာလို့လဲဆိုေတာ့ လူ႔ဘ၀ဆိုတာ အရမ္း ရွဳပ္ေထြးျပီး ျကမ္းတမ္းတယ္လို့ ကြ်န္မခံစားေနမိလို့ပါပဲ၊၊
အားလံုးပဲ သာယာ ေအးခ်မ္းတဲ့ မိသားစုဘ၀ေလးကို တည္ေထာင္နိုင္ျကပါေစ၊၊
ငယ္ငယ္ကေတာ့ ေဖေဖကို ပိုခ်စ္တယ္လို႔ ထင္ခဲ့ပါတယ္၊၊ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ ေဖေဖက သိပ္မရိုက္ခဲ့လို႔ပါပဲ၊၊
ကြ်န္မဘ၀မွာ ေဖေဖရိုက္ဖူးတာ နွစ္ခါပဲရွိပါတယ္၊၊ သတိရတိုင္းေဖေဖ့ကို ျပန္ေျပာမိတာ ေဖေဖစိတ္မေကာင္း ျဖစ္ျပီး မ်က္ရည္လည္တာကို ကြ်န္မေတြ႔ခဲ့ဖူးပါတယ္၊၊ ငယ္ငယ္ကေတာ့ ေဖေဖ အဲလိုခံစားရတာေတြရင္ ကြ်န္မေက်နပ္ခဲ့ပါတယ္၊။ ေဖေဖတေယာက္ေတာ့ သူ႔အခ်စ္ဆံုးသမီးကို ရိုက္ခဲ့မိတာ ေနာင္တရေနပီလို႔ေပါ့၊၊ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကြ်န္မကေလ မိဘနွင့္သားသမီးျကားမွာ ရိုက္ျပီးဆံုးမတာကို အရမ္းမုန္းခဲ့မိလို႔ပါ၊၊
ပထမဆံုးအျကိမ္ ေဖေဖရိုက္တာကေတာ့ က်ဴရွင္ဆရာမေျကာင့္ပါ၊။ ဆရာမက အရမ္းအရိုက္ျကမ္းပါတယ္၊၊ စာမရရင္ ကိုယ္တံုးလံုးခြ်တ္ပီး ရိုက္တတ္ပါတယ္၊၊ ကြ်န္မက အဲဒီဆရာမကို လမ္းမွာေတြ႔ရင္ ထြက္ေျပး တတ္ပါတယ္၊၊ နွဳတ္မဆက္ရဲလို႔ပါ၊၊ အဲဒီေန့က ေဖေဖရံုးသြားဖို႔ နီးေနတဲ့အခ်ိန္ ကြ်န္မက က်ဴရွင္မွာ ေက်ာင္းစာအုပ္က်န္ခဲ့လို႔ ေဖေဖ့ကို လိုက္ပို႔ခိုင္းပါတယ္၊၊ ေဖေဖက က်ဴရွင္အျပင္ကေန ေစာင္႔ေပးပါတယ္၊၊ ကြ်န္မလဲ ေျကာက္ေျကာက္နွင့္ ဆရာမ၊ စာအုပ္က်န္ခဲ့လို႔ပါဆိုေတာ့ ၊ေန႔လည္စာခ်က္ရင္း အလုပ္ရွဳပ္ေနတဲ့ ဆရာမက မိဘေတြကအသံုးမက်ဖူး၊၊ ကိုယ္သားသမီးကိုဂရုမစိုက္ဖူး၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ဆရာမပဲလို့ေျပာျပီး ရွာေပးပါတယ္၊။ အဲဒီစကားကိုျကားသြားတဲ့ ေဖေဖက ကြ်န္မေျကာင႔္ သူအရွက္ကြဲရတယ္ဆိုျပီး ရံုးကို မသြားေတာ့ပဲ ေပတံ(၃)ေခ်ာင္းက်ိဳးသြားတဲ့အထိ ရိုက္ပါတယ္၊။ျပီးေတာ့ ေဒါသမေျပေသးလို႔ တျမက္စည္းနွင့္ ဆက္ပီး ရိုက္ပါတယ္၊၊ သူေဒါသေျပမွပဲ ရံုးသြားပါတယ္၊၊ ညေနရံုးကျပန္လာမွ ေဖေဖက မုန္႔ဖိုး(၇၅)ျပားေပးပီး ျပန္ေခ်ာ႔ပါတယ္၊၊ အဲဒီအခ်ိန္ကကြ်န္မရတဲ့မုန့္ဖိုးက(၂၅)ျပားပါ၊။ ေဖေဖလဲ ေဒါသေျပေတာ့ စိတ္မေကာင္းေတာ့ ျပန္ေခ်ာ့တာေပါ့၊၊ဒါေပမဲ့ ဒီအျဖစ္အပ်က္ဟာ ကြ်န္မဘ၀ရဲ့ ဒဏ္ရာတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့တာ ဘယ္သူမွ မသိခဲ့ပါဖူး၊၊
ျပန္စဥ္းစားျကည့္ေတာ့ ကြ်န္မ သတိေမ့ပီး စာအုပ္က်န္ခဲ့တာ၊ အေျကာက္လြန္ပီး မသြားရဲတာက ပထမ ျပသနာပါ၊၊ ေဖေဖကလည္းရံုးကို အခ်ိန္မီသြားဖို့အခ်ိန္မွာ ကြ်န္မကေဖေဖကို ဂ်ီက်မိတာကိုး၊ ဆရာမေတြက လည္း မနက္ဖက္ ထမင္းခ်က္ေနတဲ့အခ်ိန္၊ အလုပ္ရွဳပ္ဆံုးအခ်ိန္မွာ ကြ်န္မကေရာက္သြားေတာ့ သူတို႔္လည္း စိတ္တိုပီး ကြ်န္မေဖေဖ ပါလာတာကို မသိပဲ ေျပာမိတာေနမွာပါ၊၊ အဓိက တရားခံကေတာ့ သတိ ပါပဲ၊၊
တကယ္ေတာ႔ ကြ်န္မဟာ ေဖေဖရိုက္တာေတြ အေသးစိတ္မွတ္မိေနေပမဲ့ ေမေမရိုက္တာေတြကိုေတာ့ မမွတ္မိပါဖူး၊၊ မ်ားလြန္းလို႔ပါ၊၊
ကြ်န္မဟာ အိမ္မွာအျကီးဆံုးျဖစ္ျပီး၊ ေခါင္းအမာဆံုး ၊ ေမေမ့ရဲ့ အရိုက္ကို အခံရဆံုးလူတေယာက္ပါ၊၊ ကြ်န္မေမေမက ေဒါသ အရမ္းျကီးတတ္ပါတယ္၊၊ ေဒါသထြက္ရင္ ဘာမွရွင္းျပတာကို လက္မခံပဲ ရိုက္တတ္ ပါတယ္၊၊ ကြ်န္မေအာက္က အငယ္ေတြဘာပဲလုပ္လုပ္ တစ္ခုခုမွားခဲ့ျပီဆိုရင္ ကြ်န္မက အျကီးအဆံုး အေနနွင္႔ တာ၀န္မေက်ဖူးဆိုျပီး အရိုက္ခံရတာက မ်ားပါတယ္၊၊ ကြ်န္မကလည္း ကြ်န္မမွန္တယ္လို႔ ထင္ရင္ ကြ်န္မေျပာခ်င္တဲ့၊ ရွင္းျပခ်င္တဲ့ စကားေတြ ကို ေျပာလို႔မျပီးမခ်င္း ၊ ေမေမ႔ အရိုက္ကို ခံျပီးေျပာခဲ့ပါတယ္၊၊ ေမေမက ကြ်န္မရဲ့ ေခါင္းမာမွဳေတြကိုခြ်တ္မယ္ဆိုပီးရိုက္လိုက္တာေမေမေမာသြားျပီး လက္ေလ်ာ့သြားပါတယ္၊၊ အဲလိုအခ်ိန္တိုင္းမွာ ေဖေဖဟာ ကြ်န္မနွင့္ေမေမျကားမွာ အျမဲရပ္တည္ေပးခဲ့ပါတယ္၊၊ ေမေမရိုက္တိုင္း ကြ်န္မ ထြက္မေျပးရင္ေတာင္ ေဖေဖက ေရွ့ကေန အရိုက္ခံေပးခဲ့ပါတယ္၊၊ ကြ်န္မက ရိုက္ရင္ငိုေလ့ငိုထ မရွိပါဖူး၊၊ အဘြားကပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၊ ေဖေဖကပဲ ျဖစ္ျဖစ္ လာျပီး သမီး ဘယ္နားနာသြားလဲ ေမးမွ ငိုတတ္တာပါ၊၊ တကယ္လို႔မွား မေမးခဲ့ရင္ ကြ်န္မဘယ္ေလာက္ျကာျကာ မ်က္ရည္က်ေလ့မရွိပါဖူး၊။ ကြ်န္မကိုေမေမရိုက္ျပီး တိုင္း ကြ်န္မဟာ သူမ်ားရွာမေတြတဲ့ေခ်ာင္ေလးတစ္ခုကို ရွာျပီးပုန္းေနတတ္ပါတယ္၊၊ ကြ်န္မကို လိုက္ရွာမေတြ႔တာကို ျကည့္ျပီး ကြ်န္မေပ်ာ္ေနတတ္ပါတယ္၊၊ အဲလိုနဲ႔ ကြ်န္မ အိပ္ေပ်ာ္သြားျပီး ေဖေဖလာခ်ီတဲ့ အခ်ိန္ထိ ကြ်န္မေစာင့္ေနေလရွိပါတယ္၊၊ တကယ္ေတာ့ ေဖေဖက ကြ်န္မစိတ္ကို နားလည္စြာနွင့္ ကြ်န္မကို ဒီလိုအခ်ိန္ေခ်ာ့လိုမရဖူးဆိုတာ သိျပီး ကြ်န္မ အိပ္မွ လာေခၚတာ ကြ်န္မခုမွပဲ နားလည္ေတာ့တယ္၊၊ ေျသာ္ ကြ်န္မေတာ္ေတာ္ဆိုးခဲ့ပါလားလို့့ေလ၊၊ ကြ်န္မငယ္ငယ္ကအေျကာင္းေတြ ျပန္စဥ္းစားျပီးေတာ့ ေမေမကို အျပစ္တင္တာေတာ့ မဟုတ္ေပမဲ့ မိဘနွင့္ သားသမီးျကားမွာ နားလည္မွဳ ဆိုတာ အရမ္းအေရးျကီးတာကို နားလည္လိုက္ရပါတယ္၊၊ တကယ္လို႔မ်ား ေမေမသာကြ်န္မရွင္းျပတာကိုနားေထာင္ေပးရင္၊ ကြ်န္မလို ေခါင္းမာတတ္တဲ့ လူတေယာက္ရဲ့စရိုက္ကို ေဖေဖလို နားလည္ေပးျပီး ဆက္ဆံေပးခဲ့ရင္ ကြ်န္မ ရဲ့ငယ္ဘ၀ မွာ စိတ္ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြ မရွိေတာ့ဖူးလို့ ကြ်န္မယူဆမိပါတယ္၊၊ ကြ်န္မဖက္ကလည္း ေမေမကို နားလည္ေပးမွဳ တစ္ခု လည္းလိုမွာပါ၊၊ ကြ်န္မေဖေဖက အစိုးရ၀န္ထမ္းအရာရွိတစ္ဦးျဖစ္ေပမဲ့ ေဖေဖ လစာမေလာက္လို႔ ေမေမကေနတိုင္းေစ်းေရာင္းပီး တဖက္တလမ္းကေန အိမ္စာရိတ္ကို ရွာေပးရတာပါ၊၊ ကြ်န္မကေတာ့ ကေလးပီပီ ေမေမ မိသားစု အတြက္ ဘယ္ေလာက္ထိ ပင္းပန္းမယ္ဆိုတာကို တခါမွ မစဥ္းစားေပးခဲ့ပါဖူး၊၊ ေမေမအရမ္းေမာျပီး၊အရမ္းပင္ပန္းေနခဲ႔တဲ့အခ်ိန္မွာ၊ကြ်န္မကျပန္ေျပာမိေတာ့၊ေမေမစိတ္ကို နားမလည္ ေပးခဲ့တာကို ခုအခ်ိန္မွာ ျပန္စဥ္းစားျပီး အရမ္းေနာင္တ ရမိပါတယ္၊၊
ေမေမကြ်န္မကို အျကီးအက်ယ္ရိုက္ခဲ့တာ ကြ်န္မ (၅)တန္းတုန္းကပါ၊၊ ကြ်န္မတို႔မိသားစုမွ ကြ်န္မတို႔ ေမာင္နွစ္မ ေလးေယာက္ရယ္၊ အဘြားရယ္၊ ေဖေဖ ၊ေမေမ အားလံုး (၇)ေယာက္ပါ၊၊ ကြ်န္မတို့အိမ္က ေလယဥ္ကြင္းနွင့္နီးပါတယ္၊၊ေလဆိပ္အလြန္မွာေတာေတြရွိပါတယ္၊၊အဲဒီေတာထဲမွာ ရြာေလးတစ္ရြာရွိပါတယ္၊၊ အိမ္တအိမ္နွင့္တစ္အိမ္မျမင္ရပါဖူး၊၊ ျခံဳေတြနွင့္ အံု႔ဆိုင္းေနတာပါ၊၊ အဲဒီရြာမွာ ေမေမ့ဆိုင္ေရွ႔မွာပန္းပင္ လာေရာင္းတဲ့ မိသားစုေတြေနပါတယ္၊၊ ကြ်န္မတို့ ေမာင္နွစ္မေတြ တစ္ခါေတာ့ အလည္ေခၚသြားလို့ ေရာက္ဖူးပါတယ္၊၊ ယာထဲမွာ သခြါးသီး၊ မရမ္းပင္၊ ဘဲငန္းေတြ အျခားအသီးအနွံေတြ အမ်ားျကီးလဲရွိပါတယ္၊၊ ကြ်န္မတို့ ေမာင္နွစ္မေတြ အဲဒီေနရာေရာက္ရင္ အရမ္းေပ်ာ္ပါတယ္၊၊ အဲဒီအခ်ိန္က ေမာင္ေလး အငယ္ဆံုးက လမ္းေလွ်ာက္တတ္ခါစပါ၊၊ ရံုးပိတ္ရက္၊ ေစ်းပိတ္ရက္ ျဖစ္ေတာ့ ေမေမက ကေလးထိန္းရင္း ေဆာ့ေနပါလို႔ ေျပာပါတယ္၊၊ သူကေတာ့ အိမ္အလုပ္ေတြလုပ္ေနတာပဲ၊၊ ကြ်န္မတို့ေတြ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေလွ်ာက္ရင္းနဲ့ အိမ္နွင့္ေတာ္ေတာ္ေ၀းလာပါတယ္၊၊ ေလယဥ္ကြင္းနွင့္လဲ နီးလာပါတယ္၊၊ ကြ်န္မညီမအျကီးနွင့္ေမာင္ေလး အျကီးက ေတာထဲကမိသားစုဆီေရာက္ေအာင္ သြားျကစို့လို့ ကြ်န္မကိုေျပာပါတယ္၊၊ ကြ်န္မလည္း ေမေမ ရိုက္မယ္လို့ ေျပာပီးျငင္းပါတယ္၊၊ ဒါေပမဲ့ သူတို့ (၂)ခါမေျပာရပါဖူး၊၊ ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ကလည္း သြားခ်င္ေနေတာ့ သြားျကစို့လို့ေျပာပီး လူမရွိတဲ့ေတာတဲ့ ေရာက္ေအာင္သြားျကပါတယ္၊၊ လမ္းမွာ လူေတာင္မေတြ႔ပါဖူး၊၊ ကြ်န္မတို့ ေမာင္နွစ္မေတြ ေရာက္သြားေတာ့ ဟိုအိမ္ကလူေတြ အံ့ျသသြားျပီး ကြ်န္မတို႔ကို ထမင္းေကြ်းပီး ျပန္လိုက္ပို႔ေပး မယ္လို႔ ေျပာပါတယ္၊၊ သူတို့ေတြ ဘဲငန္းဥေတြေျကာ္ျပီး ထမင္းခူးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေမေမဆိုင္ကယ္နွင့္ ေရာက္လာပါတယ္။ ကြ်န္မတို့ေတြ ေပ်ာက္လို႔ ျမိတ္ျမိဳ ႔ တျမိဳ႔လံုး ေအာ္ပီး ရွာပီးပီလို႔ ေျပာပါတယ္၊၊ ေနာက္မွ စဥ္းစားမိလို့ ဒီကိုေရာက္လာတာလို့ေျပာျပီး ကြ်န္မတို့ ေမာင္နွစ္မေလးေယာက္လံုးကို အိမ္ကို ျပန္ေခၚလာပါတယ္၊၊ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေမေမက ကြ်န္မကိုတိုင္မွာ ျကိဳးတုတ္ပီးရိုက္ပါတယ္၊၊ အိမ္ေဘးနားက အဘြားျကီးတေယာက္ကလဲေျပာပါတယ္၊၊ အျကီးဆံုးအသံုးမက်တာ အျကီးကိုပဲရိုက္တဲ့၊၊ ကြ်န္မ အဲဒီ အဘြားျကီးကိုအရမ္းမုန္းခဲ့ပါတယ္၊၊ေမေမကိုလည္းစိတ္နာပါတယ္၊၊သြားတာ(၄)ေယာက္ကိုကြ်န္မကိုပဲရိုက္လို႔ေလ၊၊၊
ပီးေတာ့ အျကီးဆံုး၊ နင့္မွာ တာ၀န္အရွိဆံုးဆိုတဲ့စကားျကီးကိုလည္း မုန္းမိပါတယ္၊၊ ခုမွသိရတာကေတာ့ အဲဒီေတာထဲမွာ လူေတြသတ္ပီးထားေနျကလို့ ေျပာပါတယ္၊၊ ကြ်န္မတို့ ေမာင္နွစ္မေတြက ကေလးေတြပီပီ ဘာမွ မစဥး္စားမိပဲ သြားခဲ့ျကတာကိုး၊၊ ေမေမလည္း စိတ္ပူလြန္းလို့ ရိုက္မိတာေနမွာပါ၊၊
ဒါေပမဲ့ လူျကီးေတြက အဲဒီအခ်ိန္က ရိုက္ပီး ဆံုးမမွ လိမ္မာမယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆကို လက္ကိုင္ထားျကတာကို ကြ်န္မလက္မခံနိူင္လြန္းလို့ ေမေမရိုက္တိုင္း ထြက္မေျပးပဲ ရပ္ေနခဲ့ပါတယ္၊၊ ကြ်န္မေအာက္က အငယ္ေတြဆို ေမေမရိုက္ရင္ အိမ္ကို ပတ္ေျပးလြန္းလို့ ျကာလာေတာ့ ေမေမလိုက္ရင္းနွင့္ ေမာပီး၊ မလိုက္နိုင္ေတာ့လို့ အရိုက္မခံရတတ္ပါဖူး၊၊ေနာက္ဆံုး ေမေမက သူနွင့္ ကေလးေတြ စိန္ေျပးတမ္း ကစားသလို ျဖစ္ေနတယ္ဆိုပီး မရိုက္တတ္ပါဖူး၊၊ ေခါင္းမာလြန္းတဲ့ ကြ်န္မကေတာ့ ေမေမရိုက္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ရိုက္ပါေမေမ၊၊ ေမေမေမြးထားတာပဲလို့ စကားနာ ထိုးျပီး လက္ပိုက္ရပ္ေနေလ့ရွိပါတယ္၊။ ကဲ ကြ်န္မလို မဆိုးျကနဲ့ေနာ္၊၊ တကယ္လိုမ်ား၊မိဘဆိုတဲ့ေနရာေရာက္လာခဲ့ရင္။ကိုယ္သမီးရဲ့စိတ္ကိုေလ့လာျပီးမွ ထိန္းေျကာင္းေပးနိုင္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ကြ်န္မလို၈်စ္ကန္ကန္နွင့္ေခါင္းမာတတ္တဲ့၊လုပ္ခ်င္ရာလုပ္တတ္တဲ့၊ကေလးတေယာက္္ေလ်ာ႔သြား မယ္ လို့ ယူဆမိပါရဲ့၊၊ ကြ်န္မျကားဖူးတာကေတာ့ သားသမီးဆိုတာ၊ ပန္းပုထုသလိုပဲတဲ့၊၊ မိဘ ပံုသြင္းနုိင္ရင္ သြင္းနိုင္သလိုပဲတဲ့၊ တစ္ေန့ျကရင္ ကြ်န္မဟာမိဘဆိုတဲ႔ေနရာတစ္ခုကို ေ၇ာက္ရင္ေရာ၊၊ ကြ်န္မလုပ္နိုင္ ပါ့မလား၊၊ ကြ်န္မနွင္ ထပ္တူတဲ႔ သမီးမ်ိဳး ကြ်န္မေမြးလာခဲ့ရင္ ကြ်န္မ ဘယ္လိုခံစားရမလဲ၊၊ ကြ်န္မလို့မ်ိဳး မခံစားရေအာင္ ကြ်န္မလုပ္နိုင္ပါ့မလားဆိုတာ စိုးရိမ္မိပါ၇ဲ့၊၊ ဘာလို့လဲဆိုေတာ့ လူ႔ဘ၀ဆိုတာ အရမ္း ရွဳပ္ေထြးျပီး ျကမ္းတမ္းတယ္လို့ ကြ်န္မခံစားေနမိလို့ပါပဲ၊၊
အားလံုးပဲ သာယာ ေအးခ်မ္းတဲ့ မိသားစုဘ၀ေလးကို တည္ေထာင္နိုင္ျကပါေစ၊၊
3 comments:
ဒီစာကို ဖတ္ပီး စိတ္ထဲမွာ နင့္သြားတယ္.. ကိုယ္တုိင္ကလဲ ငယ္ငယ္က ခဏခဏ အရိုက္ခံရေတာ့ ကုိယ္ခ်င္းစာမိတယ္။ စာေရးတာ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းပါတယ္။ ဆက္ေရးပါ ညီမ..
U r a good writer. Keep on ur blog.
သိတ္ေကာင္းတဲ့စာတစ္ပုဒ္ပါဘဲ။
ကိုယ္ခ်င္းစာမိပါတယ္။
Post a Comment